Reizen is niet altijd fun!

Het loopt altijd weer anders dan ze zeggen. We wisten dat we een local bus zouden krijgen en dat is niet zo heel erg. Maar ons werd verteld dat er alleen toeristen mee zouden gaan en dat we in één streep naar de grens zou rijden. We zaten in de bus met alleen nog twee andere toeristen en de rest waren locals. De bus heeft echt in bijna ieder plaatsje dat hij door reedt wel een keer gestopt om locals in en uit de bus te laten. Het was echt een helse rit. We hebben zo'n acht uur in de bus gezeten waarvan ongeveer zeven uur door de bergen. Het was echt bocht na bocht met een hoop gehobbel en je wordt letterlijk de hele weg door elkaar geshaket. Gelukkig hebben wij alles binnen weten te houden, het kindje voor ons had niet zo'n sterke maag. Zij hing op een gegeven moment met het koppie naar buiten over te geven, bah. Onderweg rijden we langs zeer hoge afgronden zonder vangrails en zien we af en toe een gecrashte bus in het ravijn liggen. Ronald zei dat hij de busrit enger vond dan de bungeejump.

We worden afgezet op een busstation ongeveer vier km van de grens af en moeten nog een andere bus pakken wat weer niet de afspraak was! Dit was wel een leuke rit, want er was in de bus geen plek meer dus moesten we op het dak bij de koffers en tassen zitten. Bij de grens ging alles heel voorspoedig en konden zo door India in; we hadden het visum namelijk al in Bangkok geregeld. Vanaf de grens van India moeten we eerst met de bus naar het treinstation. Gelukkig hebben we nog een plaatsje kunnen bemachtigen. De bus werd echt helemaal vol gepropt en de zitplaatsen waren voor miniatuur mensen. We hebben zo'n drie uur met de benen klem gezeten en het was ook zeer heet in de bus. Onderweg heeft de bus ook nog een lekke band gekregen die vervolgens vervangen moest worden. Tevens waren de Indiërs ook nog de hele tijd luid aan het bellen en de chauffeur probeerde zijn claxon te overbelasten. Kortom alle ingrediënten voor een 2^e helse busrit waren weer aanwezig.

We komen op het station en moeten nog een paar uur wachten. Als eerste zoeken we een pinautomaat op en Ronald gaat in de rij staan. Hij is aan de beurt en er willen twee Indiërs met hem mee het hokje in. Ronald wordt goed boos en ze gaan weer het hokje uit. Dat is ergernis nummer één. Gelukkig hebben we geld gekregen en we zoeken iets op om te gaan eten. We gaan voor safe en bestellen een fried rice. Deze is gelukkig niet scherp.

We komen op het station en kijken waar we moeten zijn. Op het scherm staat dat we op perron 7 moeten zijn en de mensen zeggen ook dat we daar moeten zijn. We komen daar aan en er staat een trein, alleen gaat deze niet. Na heel veel navraag aan locals komen we er achter dat we op perron 6 moeten zijn en dat de trein een half uur vertraging heeft. We dachten eerst dat we niet in de trein zouden komen, maar gelukkig is het allemaal goed gekomen. In de trein zien we geen toeristen, wij zijn de enige. We delen een compartiment met zes Indiërs. Het slapen gaat moeizaam, het zijn harde bedden en je moet je bagage op je bed leggen.